Peru

This will be a long post, with a lot of information regarding my recent journey to Peru. I’m sorry, ladies and gentlemen, but for this reason this will be a polish only post, too. But if you have any questions with regard to Peru – let me know, I will be happy to answer these!

Zacznę od napisania, że marzyłam o odwiedzeniu Peru od dzieciństwa – złoto Inków i legenda Machu Picchu silnie do mnie przemawiały. Nareszcie udało mi się spełnić to marzenie!
Peru to przepiękny kraj, o urozmaiconym krajobrazie (dżungla amazońska, klify nad oceanem, pustynie, wysokie góry) i trzy tygodnie to było zdecydowanie za mało, żeby zobaczyć to wszystko. Poniżej znajdziecie relację z mojej podróży, mam nadzieję że moje zdjęcia połączone z opisem zachęcą Was do odwiedzenia tego magicznego miejsca…

Przylecieliśmy do Peru do Limy, gdzie spędziliśmy tylko tyle czasu ile było niezbędne żeby się wydostać ze stolicy. Najciekawszą i najbardziej makabryczną rzeczą jaką tam widziałam była hodowla świnek morskich, które uważane są tam za regionalny przysmak.

Ponieważ w dzieciństwie miałam chomika, nie zdobyłam się aby jeden z tych futrzaków trafił na mój talerz. Nie powiem Wam więc, jak smakuje świnka morska…

Z Limy wybraliśmy się do Paracas, skąd popłynęliśmy na Islas Ballestas obejrzeć ogromne kolonie lwów morskich, głuptaków, pelikanów, pingwinów…

Na wyspach tych działała kiedyś fabryka nawozu produkowanego z guana. Liczba ptaków na wyspie była obłędna!
Napiszę dyplomatycznie, że zapach nie należał do przyjemnych…

…ale widoki rekompensowały te niedostatki…

Później wybraliśmy się jeszcze do rezerwatu na półwyspie, krajobraz był księżycowy ale piękny. A te klify nad oceanem!

W jednej z restauracji zaliczyliśmy oczywiście narodową potrawę Peru – ceviche. Surową rybę marynuje się w sosie z limonki, i podaje posypaną papryczkami chili i cebulką. Pyszności!

Następnie udaliśmy się do Nasca, aby z samolotu obejrzeć ogromne rysunki rzekomo pozostawione na płaskowyżu przez kosmitów.
Każdy miłośnik UFO na pewno o nich słyszał 🙂

Poza tymi liniami nie bardzo jest co zwiedzać, więc czym prędzej odjechaliśmy nocnym autobusem do Arequipy.
Arequipa jest nazywana „białym miastem”, ponieważ wiele domów i kościołów jest zbudowanych z białego kamienia powulkanicznego; jednak dla mnie jest to miasto szalonych południowoamerykańskich kolorów ze względu na klasztor Santa Catalina. Klasztor ten jest nazywany rajem dla fotografów – i wierzcie mi, tak rzeczywiście jest! Zwłaszcza dla mnie, kochającej żywe i nasycone barwy….

Samowyzwalacz przydaje się na każdej półkuli…

Arequipa była naszą bazą wypadową na trekking do kanionu Cotahuasi – najgłębszego kanionu świata.
Trekking był organizowany przez firmę Colca Trek, którą mogę z czystym sumieniem polecić każdemu.
Mieliśmy szczęście, bo ten trekking jest organizowany tylko raz/dwa razy w miesiącu, a my się na niego załapaliśmy z marszu, bez wcześniejszej rezerwacji…
Po dwunastogodzinnej jeździe samochodem (jakieś 450 km dystansu, z czego ponad połowa odbywała się po szutrowej drodze prowadzącej przez góry wysokości 3000 – 4000 m n.p.m.) dotarliśmy wreszcie do miasteczka Cotahuasi.
Na drugi dzień nasze namioty, śpiwory, ciężkie plecaki zostały załadowane na cierpliwe osiołki i poprowadzone w dół kanionu przez doświadczonych tragarzy.

Przy czym „w dół kanionu” nie zawsze oznaczało faktycznie „w dół” 😉

Dzięki temu, że nie tak łatwo się dostać do kanionu, w ciągu naszego dwudniowego pobytu spotkaliśmy tylko dwóch innych turystów. A widoki były zapierające dech w piersiach! Także nocą – tylu gwiazd jeszcze nigdy nie widziałam…

W drodze powrotnej do Arequipy zaliczyliśmy jeszcze podejście na 5000 m n.p.m. Najwyższy punkt naszej wycieczki! Na takiej wysokości niezwykle ciężko się oddycha, bo powietrze jest rozrzedzone, i każdy ruch urasta do niesamowitego wysiłku.

Kolejny przystanek to Puno. Miasto samo w sobie to nic nadzwyczajnego (mimo że leży na oszałamiającej wysokości 3.860 m n.p.m.) ale leży nad największym jeziorem wysokogórskim na ziemi, które jest jednocześnie najwyżej położonym jeziorem żegolwnym dla dużych statków – Jeziorem Titicaca.
Na jeziorze znajdują się wyspy, które oczywiście należy obejrzeć.

Wyspy Uros są tak naprawdę tworem ludzkich rąk. Indianie zbudowali je z trzciny. Zresztą z trzciny jest tutaj wszystko – domy, łodzie, opał; trzcinę nawet można jeść!

Dzięki pieniądzom uzyskanym z turystyki, mieszkańcy moga sobie pozwolić na kupno baterii słonecznych, z których zasilają światło czy telewizory. Postęp dociera wszędzie!

Kolejnym miejscem wartym odwiedzenia jest wyspa Taguile, już nie z trzciny lecz skały.

W niektórych dziedzinach wydaje się jednak, że czas się zatrzymał. Niestety, peruwiańskie dzieci na prowincji nie mają lekkiego życia…
Myślę, że takie zdjęcie mogło zostać zrobione równie dobrze sto lat temu.

W ostanim tygodniu udalismy się do turystycznej stolicy Peru – Cusco (po keczuańsku Qosqo).
To tutaj znajdowała się kiedyś stolica Inków! Jest to piękne miejsce, z niesamowitym klimatem, mimo ogromnej ilości turystów jaka je odwiedza.

W Cusco zbieraliśmy siły przed kolejnym trekkingiem. Piliśmy świeżo wyciskane soki z egzotycznych owoców na miejscowym targowisku (2 zł za wielką szklankę), żuliśmy liście koki (fuj), piliśmy herbatkę z liści koki (już lepiej), włóczyliśmy się bez celu…

…po prostu odpoczywaliśmy 🙂

Postawiliśmy sobie za punkt honoru, że do celu naszej podróży, czyli oczywiście Machu Picchu, nie pojedziemy pociągiem jak większość, tylko dojdziemy na własnych nogach.
Na drogę Inków nie mogliśmy wejść, ponieważ ograniczona liczba wejściówek na ścieżkę jest zarezerwowana już na pół roku przed. Zdecydowaliśmy się na Salkantay trek, który jest trudniejszy technicznie, ale jednocześnie bardziej widowiskowy. Z doliny na wysokości ok. 2.600 m n.p.m. weszliśmy na przełęcz na 4.600 m n.p.m., aby ponownie zejść do Aguas Calientes (ponad 2.000 m n.p.m), bazy wypadowej pod Machu Picchu.

Dodam tylko, że pierwszej nocy spaliśmy w namiotach, a temperatura na zewnątrz wynosiła minus 5 st. C. Do tego należy dodać jeszcze zimny wiatr wiejący od lodowca, totalną ciemność o godz. 18, i pobudkę o 5 rano. Słowa ani zdjęcia tego nie oddadzą – to trzeba przeżyć!

Wejście na Machu Picchu to pobudka o 3.45, wyjście o 4 rano, mordercze podejście w egipskich ciemnościach z czołówkami na głowie i wyścig z czasem i innymi turystami to palmę pierwszeństwa.
Wszystko to jeśli chce się wejść na szczyt góry Wayna Picchu, która jest częścią kompleksu, ponieważ trzeba zdobyć jeden z 400 biletów (200 na 7 rano, 200 na 10 przed południem). Napiszę tylko, że byłam szósta.
No comments.

Niestety, nie widziałam legendarnego wschodu słońca nad Machu Picchu, bo akurat tego dnia… słońce wzeszło za chmurami. Cóż, nie można mieć wszystkiego… Mimo mgły i chmur, widoki były piękne i warte tego wysiłku…

Mimo ogromnej liczby turystów, miejsce to nie straciło nic ze swojej magii.. Jest naprawdę cudowne, i w pełni zasługuje na tytuł nowego cudu świata.

A lamy naprawdę się tam przechadzają, to nie jest zagrywka pod turystów! Wydaje mi się, że pełnią one funkcję kosiarek do trawy 😉

Oczywiście nie może zabraknąć „pocztówkowego” zdjęcia Machu Picchu…
Miałam szczęście, bo po południu słońce wyjrzało zza chmur.
(Ta góra w tle to właśnie Wayna Picchu, o którą wszyscy walczą i na która się wspinaliśmy)

A potem – powrót do Cusco, samolot do Limy, gdzie Przemek zdążył jeszcze przebiec półmaraton w dniu wylotu, długa podróż powrotna z przygodami – i oto jestem!

Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was tą relacja? 🙂